AZ OLMAK KABUL DE HİÇ OLMAK DEĞİL!

Tevazu sahibi olmak, zarif, naif halinle yaşayıp hayata müdahil olmak, iddiasız yaşamı sahiplenmek, adalet içinde daha da iyi olmak adına mücadeleci olmak, sevgi dağıtan, saygın bir insan olup doğru anılmak, doğrularla hatırlanmak, insanın, insanlığın sahiplenmesi gereken değer ve kavramlardandır. Anarşist ruhlu, kavgacı, isyankâr, kanaat etmeyen, itirazcı, sorgulamadan, anlamadan, bilmeden, bildiklerini sindirmeden, sivrilen ama yapıcılıktan ve uzlaşmacılıktan yana tavır ve tarzı olmayan insan türüdür ki, ekseriyetimizin negatif baktığı karakter üzerine oturtulmuş kişiliklerdir.
Nihayetinde insanız, insan olarak yaratılmışız ve yaşamdayız, yaşıyor insan olmanın gereklerini yapıyoruz. İnsanız, doğru, güzel, iyi arayışı ile günlerimizi geçirirken tevazu sahibi olmaya özen gösteriyoruz. Tevazu sahibi olmak iyi bir kişilik sahibi olmanın temel özelliği ve vazgeçilmezlerindendir. Tam da bu içerikte bu derinlikte bir duruş sahibi olup yaşamımızın tüm safhalarında gerçek kılma arzusunda iken, tevazulu yapımızı hayata sunup “az” olmayı kabullenelim, beis yok. İnsan olarak nerede ve nasıl yaşarsanız yaşayın, dünyevi kazanımlarınız hangi seviyede olursa olsun, bireysel eğitim, öğretim, yetenek ve becerileriniz nasıl değerlendirilirse değerlendirilsin, “hiç” olmayı kabul etmek, insan olmayı da, insan olmanın formatını da fıtratını da reddetmektir. İnsanlıktan çıkmak, insan olmayı reddetmektir ki, ne tevazu ne zariflik ne de kibarlık olarak değer görmez. Hiç’lik yokluktur, yok olan şey için fikir de üretilemez, azlığı kabul etmek ise zarif ve naif yaklaşmanın, karşıdaki kişi ya da kişilerin kendi düşünme ve tespiti için müsaade, zaman verme, toleranslı yaklaşma şeklidir, kabul edilebilir, zaman doğru ve gerçek hakemliğini yaşatarak gösterecektir.
“Zaman her şeyin ilacıdır” aforizması sabır ve sığınma ile insanlara bekleme enerjisi verir. Asırlar öncesinden günümüze ulaşmış bu söz halen kullanılmaktaysa, az olmayı kabul edelim de, hiç olmayı asla kabul etmeden zamana bırakalım. Hiç olmayı kabul etmemek, reddetmek, insanım varım, azlığımla, eksiklerimle, yetersizliklerimle varım ve yaşamaktayım demek, seviyeli insan bütünlüğünüzü bozmadan karşının da bu bilinç ve seviyeyi yakalayabileceğini umut edip bekleme zarafetidir ki, fevkaladenin fevkidir.